ไปทะเลกันเถอะเรา(2)
ตอนที่แล้วได้บรรยยายความรู้สึกของตัวเองที่หลงรักทะเลและสภาพแวดล้อมของบ้านกรูด อันเป็นพื้นที่หนึ่งของจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ และขอยืนยัน ยุแยงท่านผู้อ่านย้ำอีกสักหนว่าถ้าเป็นไปได้ควรรีบหาโอกาสไปเยือนบ้านกรูดนะครับ เงียบสงบ ง่ายงามเหลือพรรณนาจริงๆ
นอนเต็มอิ่มในที่พักริมทะเลแล้ว สางสายของอีกวันคณะของเราตั้งใจจะหาข้าวแกงซึ่งเป็นร้านของชาวบ้านเป็นมื้อแรกก่อนตีรถยาวไปใต้ มีเรื่องมหัศจรรย์อีกทั้งชวนอิ่มใจบังเกิดขึ้น กล่าวคือออกจากที่พักมุ่งหน้าจะไปยังถนนใหญ่ บังเอิญเจอร้านข้าวแกงริมทางส่งผลให้เข้าไปลิ้มลองทันที
อาหารถูกปากทีเดียว ที่สำคัญคือแม่ค้าใจดี เอาผลไม้มาให้ชิมฟรี ถามว่าจะไปไหนต่อ เมื่อรู้จุดประสงค์เธอแนะนำว่าน่าจะใช้เส้นทางเลียบทะเลดีกว่า วิวสวย รถน้อย เหนืออื่นใดคือเป็นทางลัด ถึงชุมพรเร็วกว่าทางสายปกติ
พวกเราตาลุก มีจริงๆ หรือถนนเลียบทะเล?
ครั้นพอไปตามคำบอก โอ้โห นี่มันมรกตของแผ่นดินชัดๆ ซ้ายมือเป็นชายหาด เห็นคลื่นเห็นทะเลพลิ้วไหว ขวามือเป็นสวนมะพร้าวแซมด้วยแมกไม้นานาพรรณ ตื่นตาตื่นใจจนต้องว้าว!
เห็นภูมิทัศน์แบบนั้นแล้วอดคิดถึงคนรู้จักทุกคน อยากให้ได้มารับความรู้สึกแบบเดียวกันนี้เหลือเกิน แถมบอกกับตัวเองว่าถ้าหาตังค์ได้จะหวนกลับมาใช้เส้นทางนี้อีก
แล้วก็อย่างคำแนะนำ ทางเลียบทะเลจากบ้านกรูดมุ่งหน้าไปชุมพรไม่ใช่แค่ใช้เวลาแป๊บปั๊บ แต่นานพอสมควรทีเดียว เรียกว่าเสพย์อารมณ์ทะเลเต็มอรรถรส
เราไม่ได้ค้างที่ชุมพร เพราะมีจุดหมายต่อไปคือเกาะหลีเป๊ะในจังหวัดสตูล เกาะในฝันที่รุ่นพี่คนหนึ่งบอกเมื่อสักสิบห้าปีก่อนว่าครั้งหนึ่งในชีวิตต้องไปให้ได้
เสียดายเนื้อที่หมดสัมปทานก่อน ไว้ตอนหน้าจะเล่าให้ฟังว่าเอาเข้าจริงแล้ว หลีเป๊ะปัจจุบันนี้ยังเป็นเกาะในฝันของผู้เขียนหรือไม่?!?
